Update!

Bêste minsken, beste mensen,

Het is alweer anderhalve maand geleden dat ik mijn laatste verslag heb geplaatst en daarom is het hoog tijd dat er weer eens wat nieuws wordt gedeeld! Dus bij dezen. Let op: veel beleefd = veel te vertellen.

11 april: Helsingborg
Samen met Lisa ben ik een dagje naar Helsingborg geweest, een stadje tussen Malmö en Göteborg. We hadden er prachtig weer bij en de stad was een bezoekje waard! Zie foto’s.

13-17 april: Florence Network Annual Meeting in Kopenhagen, acute zorg stage en visite!
Deze week vond de meeting van het Florence Network in Kopenhagen plaats, waar docenten en studenten verpleegkunde en verloskunde bij elkaar komen om kennis uit te wisselen en te netwerken. Vier docenten en een student van de NHL waren er ook en het was leuk om ze weer te zien. Ik kon alleen de eerste drie dagen bijwonen omdat ik die week ook nog gewoon stage moest lopen in Malmö. Ik ben dus steeds heen en weer over de brug gegaan.
In de nacht van maandag op dinsdag had ik nog een nachtdienst op de spoedeisende hulp dus ik was niet al te aanwezig tijdens de presentaties. Voor de derde keer heb ik Kopenhagen vanaf een rondvaartboot bezichtigd en de woensdags zijn we naar een school in Roskilde geweest waar we actieve workshops hadden. Wel leuk hoor! Maar wat was ik blij dat ik woensdagavond in bed lag.
De donderdags liep ik mee met een anesthesieverpleegkundige tijdens een operatie. Laat ik het zo zeggen: ik was nogal onder de indruk van de operatie, ik was blij dat er een stoel stond en het is ook goed om te weten wat je later níet wilt doen.
Op vrijdag kwamen Elske en Peggy, 2 docenten van de NHL, langs onder het mom van stagebezoek. Ik heb ze de school laten zien, kennis laten maken met mijn clinical teacher en ik heb ze rondgeleid op de afdeling waar ik 8 weken stage heb gelopen. Erg leuk dat ze even over de brug kwamen!

20 april – 2 mei: stage in de thuiszorg
Deze stage duurde maar 2 weken en ik hoefde alleen van 8 tot 12 mee te lopen, omdat ze ’s middags papier- en telefoonwerkzaamheden hebben. Ideaal dus! De handelingen bestonden voornamelijk uit het behandelen van wonden, het afnemen van bloed en het zwachtelen van benen wat ze hier op een voor mij hele aparte manier doen. Aan het einde van de stage had ik de Zweedse techniek in de vingers om het straks in Nederland weer af te leren. Het is interessant om te zien waar de zorg verder gaat als je iemand in het ziekenhuis met thuiszorg met ontslag laat gaan en om te zien hoe de thuiszorg hier georganiseerd is. Zo voeren assistent verpleegkundigen de ADL-handelingen uit zoals wassen en aankleden maar koken ook en sommigen hebben de toestemming van de verpleegkundige om insuline te injecteren of om te zwachtelen. Het kwam voor mij erg onoverzichtelijk over, maar het werkte wel en daar gaat het om, nou.

27 april: Koningsdag!
Op de Facebookpagina van ‘Nederlanders in Malmö en Lund’ plaatste iemand een oproep om een biertje te gaan drinken op onze koning. Uiteraard! Ik ging de stad in om wat oranjes te kopen en bij de 4e winkel vond ik een oranje zonnebril. Het was erg gezellig! Zie foto’s.

29 april: een onvergetelijke dienst op de OK
Ik kwam nog een shift tekort voor mijn acute stage en had daarom een dienst geregeld op de OK met Jenny, een operatie verpleegkundige. Zij hield een aantal weken geleden op school een presentatie over de OK en leidde ons toen ook rond. Ze vertelde zo gepassioneerd over haar beroep dat ik heel graag met haar een dienst op de OK mee wilde lopen. Nou, die dienst was me er eentje.
Het betrof een gecompliceerde rectumamputatie. Dat is niet om de nocht. Maar liefst 3 chirurgen waren al sinds 10 uur ’s ochtends aan het opereren en de operatie leek nog lang niet voltooid toen Jenny en ik om 16 uur begonnen. Een hele belevenis: speciale manier van handen wassen, ik werd door een assistent verpleegkundige aangekleed in een steriel schort en kreeg 2 paar steriele handschoenen aan. De chirurgen waren alle drie ontzettend aardig: ze legden uit wat voor operatie het was, waarom,wat ze aan het doen waren en vertelden over de gevolgen van de operatie. Ook de verpleegkundigen legden heel veel uit. Erg interessant allemaal!
Toen het aan het hechten toekwam riep één van de chirurgen ‘Holland!’ waarop ik zei: ‘yes, sir?’. Of ik de hechtingdraad even kon afknippen. Maar natuurlijk, dan doen we even. Maar ik hield de schaar op de kinderschool manier vast en dat viel niet in de smaak, waarop mij de goede manier werd aangeleerd. Ik zal een schaar nooit meer anders vastpakken. Toen de chirurg de buik aan elkaar vast niette (inderdaad, wat je niet verwacht gebeurt toch) riep hij weer ‘Holland!’ waarop ik naar hem toesnelde en zei: ‘yes, Sweden?’. Nou, of ik het even af wilde maken. Maar natuurlijk! En zo heb ik 2/3 van de wond aan elkaar geniet. Machtig mooi werk! ‘Ten points go to Holland’ riep de chirurg.
Ik zei nog tegen de beste man dat sommige mensen na een bezoekje op de eerste hulp wel eens zeggen: ze moesten het hechten, wel 7 hechtingen! De chirurg zei al dat deze patiënt een veel beter verhaal had: hij had er waarschijnlijk een stuk of 100! De laatste 30 hechtingen heb ik ook maar afgeknipt.
Een onvergetelijke dienst met alleraardigste mensen.
Zie foto’s (wees niet bang, het betreft alleen een foto van Jenny en mij ;) )

1 mei: marcherend door Landskrona en Malmö
Dacht je er in Menaam van af te zijn, hier in Malmö doen ze het in stijl: marcheren met het korps. We gingen geheel in tramchauffeuroutfit (enkele details: mannenblouse, stropdas, pet) met de bus naar Landskrona waar we een eindje gingen marcheren vanwege de dag van de arbeid. Die staat hier in het teken van demonstraties was mij verteld, maar er was maar een handjevol mensen met slechts wat bordjes en ballonnen. We begonnen de optocht op een plein waar we marsen speelden die ik nooit eerder had gespeeld. Altijd fijn.
In Malmö daarentegen ging het er heel wat serieuzer aan toe. Daar werden optochten in linkse en rechtse politiek verdeeld en wij liepen voorop bij de ene optocht. Er kwam geen einde aan de lange rij mensen! Het marcheren is hier niet zoals ik gewend was in Menaam. Allereerst zijn de commando’s in het Zweeds en de dirigent (voor de gelegenheid even tambour-maître) had er nogal wat, naast aanwijzingen met z’n batton (de staf). Ik kon het soms allemaal niet meer bijhouden dus ik had mijn compagnon (die tijdens het vorige concert immers de verkeerde bril op had) in het vizier, maar hij leek op eigen houtje de parade te marcheren. Het marcheren zag er erg strak uit: instrument in de linkerhand, in rust de rechterarm op de rug, tijdens marcheren 8 maten met de rechterarm zwaaien, dan muziek wisselen, dan met de rechterarm zwaaien (en niet zomaar zwaaien, nee, de pols moet tot op schouderhoogte komen) totdat de grote trom weer iets anders speelde en zo waren er nog wel een paar. Ik was blij toen we aankwamen bij het einde van de optocht.
Met de bus gingen we weer terug naar het repetitielokaal, dat zich immers in hetzelfde gebouw bevindt als waar ik woon. Ik werd wel wat raar aangekeken toen ik over de gang naar m’n kamer liep.
Een belevenis voor in de boeken! Zie foto’s.

3-7 mei: visite van klasgenoten
Na een autorit van 9 uren kwamen Nynke, Grietina, Marieke en Karin in Malmö aan. Wat hebben we het gezellig gehad! We hebben veel gedaan: ik heb ze rondgeleid op school, ze hebben mijn mentor in het ziekenhuis ontmoet en hebben de afdeling gezien, we hebben gebowld, we zijn uit eten geweest, we hebben op het terras gezeten, we zijn naar Kopenhagen geweest (voor de 4e en laatste keer op de rondvaartboot geweest), we zijn naar het strand van Malmö geweest, we hebben ijs gegeten en we hebben héél veel Ligretoo (kaartspelletje) gespeeld.
Ze sliepen hier in de gemeenschappelijke woonkamer en de spullen lagen bij mij op de kamer. Het lag hier vol met tassen, luchtbedden, jassen en handdoeken! Wat was het leeg en stil toen ze weer weg waren..
Ze hadden nog hagelslag en sûkerbôle voor me meegenomen! :D
Enkele trefwoorden voor deze dagen: ’t geet wel (vertaling van ‘het gaat wel’ naar het Engels), episode, ligretto start!, legretto stop!, je kinne der net mei fuort, selfie!
Zie foto’s.

7-11 mei: visite van Vincent
De meiden vertrokken ’s middags weer naar Fryslân en Vincent kwam ’s avonds aan. We hadden 1 jaar verkering! Dat hebben we de volgende dag gevierd met een diner voor twee.
Verder hebben we gerelaxed en we zijn naar Ystad geweest, een stadje met een prachtig strand.
Het was fijn weer even bij elkaar te zijn.
Zie foto’s.

13-18 mei: solotrip!
Jaa en toen was het zover: de solotrip! Afgelopen woensdag stapte ik om 8 uur in de trein en om 12.30 uur kwam ik aan in Stockholm. Een prachtige grote stad met heel veel bezienswaardigheden. Ik ontmoette Michelle in het hostel, een meisje uit Zuid Afrika. We zijn samen naar het Vasa museum geweest waar een groot schip staat dat in 1961 na 333 jaar boven water is gehaald. Het schip was ontworpen door de Hollander Hendrik Hubertsen en werd in 1628 gebouwd in opdracht van koning Gustav Adolf. Toen het in datzelfde jaar uitvoer om te vechten tegen de Polen, kapseisde het al na 20 minuten; de onderkant van het schip was te klein en de ballast was niet goed verdeeld waardoor het schip alles behalve stabiel was. Indrukwekkend om te zien!
De volgende dag gingen we op een hop-on-hop-off bus, de perfecte manier om veel van de stad te zien. We zijn uitgestapt bij Skansen, een openlucht museum waar typische oud Zweedse huisjes staan en waar mensen in oud Zweedse kledij rondlopen. Er waren ook Scandinavische dieren te zien. Erg leuk! We hadden er eigenlijk nog wat langer moeten blijven, maar ik wilde nog wat foto’s van de stad maken dus ik ging verder. Eigenlijk had ik te weinig tijd om nog meer van Stockholm te zien.

Afgelopen vrijdag ben ik vroeg vertrokken om naar het vliegveld van Stockholm te gaan. Vanaf daar vloog ik naar Kiruna, een stad dat op de poolcirkel ligt. Eenmaal geland begon een vrouw zich in het vliegtuig al helemaal in te pakken: sjaal, muts, handschoenen, winterjas.. Ik keek haar aan in m’n zomerjas en dacht nog ‘dat is in mei wel wat overdreven, niet?’. Nou, eenmaal buiten deed ik al snel mijn zomerjas dicht en baalde ik als een stekker dat ik m’n muts en handschoenen niet mee had genomen. Er lag sneeuw en het was ijskoud! Maar goed, accepteren, relativeren en weer verder. Buiten het vliegveld stond ik te wachten op een bus tot er een mevrouw van de autoverhuurderij bij me kwam en vroeg hoe ik in het centrum dacht te komen. Ik antwoordde dat ik met de bus ging, waarop zij met een lachje melde dat ik dan tot eind juni kon wachten. Akkoord, dacht ik. Even alles op een rijtje: ik sta dus in Kiruna, op de poolcirkel, waar het blijkbaar sneeuwt, waar het ijskoud is en waar de bus niet gaat. Dit wordt nog wat.
Ik belde een taxi die me voor de deur van mijn hostel afzette. Daar belde ik aan, maar niemand deed open. Gelukkig was de voordeur open. Het was een klein en huiselijk hostel en ik was de enigste gast. Heerlijk!
In de dagen erna heb ik de bezienswaardigheden van de stad bekeken: de kerk, het stadhuis, een guided tour door de mijn, ik heb een concert in de kerk van een organist met een saxofonist bezocht en heb een park bezocht waar het allereerste huis van Kiruna en het huis van de eerste manager van de mijn staat.
Het was een hele belevenis om in Kiruna te verblijven: het is er dag en nacht licht, het sneeuwt er blijkbaar ook in mei, een deel van de stad wordt verplaatst vanwege de mijn en tussen 1.15 en 1.45 uur kan de grond trillen doordat ze dan in de mijn explosieven tot ontploffing brengen om nieuwe gangen te maken. Erg interessant! Ik heb me er prima vermaakt, maar ik was gister blij weer in de bewoonde, warmere en donkere wereld te zijn. Na een reis van 11 uren kwam ik gisteravond om 23 uur thuis.
Zie foto’s!

Vooruitzicht
De komende 2 weken moet ik op school nog 3 verslagen/presentaties maken en dan zit alles er alweer op hier. Op 13 juni komen heit, mem en Nelleke mij weer ophalen en op 15 juni ben ik weer thuis. Tot die tijd rond ik school hier af en probeer ik nog zoveel mogelijk voor school in NL te doen. Ook wil ik nog wat van de omgeving hier zien.

Nog maar 4 weken, mensen. De tijd gaat ontzettend snel. Bij thuiskomst drink ik graag een biertje op’e Nieuwstad in Liwadden!

Oan’t de oare kear! Tot de volgende keer!